1. انوری ابیوردی، اوحدالدین محمد (1376)، دیوان، تصحیح سعید نفیسی، چ۳، تهران: امیرکبیر.
3. دهخدا، علی‌اکبر (1377)، لغت‌نامه، چ۲، تهران: دانشگاه تهران.
4. رضویان، حسین، و معصومه خانزاده (13۹۳)، «چندمعنایی حرف اضافۀ به در زبان فارسی با رویکرد معنی‌شناسی شناختی»، فصلنامۀ مطالعات زبان‌ها و گویش‌های غرب ایران، دورۀ ۲، شمارۀ ۷، ۵۷ـ۷۹.
5. روحی بابکی، زهرا (1394)، «بررسی باهم‌آیی پیشین فعل و همکرد کردن در فعل مرکب اسمی»، مجلۀ زبانشناسی و گویش‌های خراسان دانشگاه فردوسی مشهد، شمارۀ پیاپی 51، 31ـ۵۹.
6. ره‌پالمر، فرانک (1385). درآمدی به معنی‌شناسی، ترجمۀ کوروش صفوی، تهران: مرکز.
7. سعدی شیرازی، مصلح‌الدین (1381)، بوستان، تصحیح غلامحسین یوسفی، چ۳، تهران: خوارزمی.
8. سیدزاده، رسول (1385)، نظریۀ تحلیل متن، اصفهان: فردا.
9. صفوی، کوروش (1392)، معنی‌شناسی کاربردی، تهران: همشهری.
10. ظاهری اسکویی، مرجان، زهرا پروینی‌راد، و پیمان قبادی (1395)، «بررسی روابط معنایی در اسامی مرکب برون‌مرکز زبان فارسی»، فصلنامه زبان و ادب فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد سنندج، دورۀ ۸، شمارۀ ۲۶ـ۲۷، ۲۶۱ـ۲۷۸.
11. عظیمی‌فرد، فاطمه (1392)، فرهنگ توصیفی نشانه‌شناسی، تهران: علمی.
12. کریمی دوسان، غلامحسین، و رؤیا آزادفر (1391)، فرهنگ معنی‌شناسی، تهران: باور عدالت.
13. قابوس بن وشمگیر زیاری، کیکاوس بن اسکندر (1345). قابوسنامه، تصحیح غلامحسین یوسفی، بنگاه ترجمه و نشر.
14. مختار، احمد (1385)، معنی‌شناسی، ترجمۀ حسین سیدی، مشهد: دانشگاه فردوسی.
15. هجویری، علی بن عثمان (1383)، کشف المحجوب، تصحیح محمود عابدی، تهران: سروش.
16. هلید‌ی، م، و رقیه حسن (1393)، زبان، بافت و متن، ترجمۀ مجتبی منشی‌زاده و طاهره ایشانی، تهران: علمی.
)